دامنی از زن

مراإمشب دمی بردامنت گیر  

تواین تن خسته را درمأمنت گیر 

سرم درآتشی مانندکوره ست  

ازین کوره برون بردامنت گیر

اگردامن نمیبخشی برآتش  

ببخشم برلحد یابرتنت گیر

نثارم کن بغلهای محبت  

مرا دربستری ازخفتنت گیر

مراچون بادصهبا درپگاهان  

برآن انبوه موی خرمنت گیر 

چه شوقی دارم ازشیرین زبانان  

تونامم برزبان الکنت گیر 

زشوق روی توآواره گشتم 

به آغوشی مراازبرزنت گیر 

من این دستی که دائم برجبین ست 

گلوبندش کنم توگردنت گیر 

ببخشایم وجودم رابه شمعی 

تو هم پروانه ازپیراهنت گیر 

طلائی خسته أم درسینه ی خاک 

مرا درقاب چشم رهزنت گیر 

تو آرامش که وقف آسمانست 

درآغوشی چو من ازمردنت گیر 

تمام طول این تنهائیم را 

به روی شانه های شیونت گیر 

همه گویندشریفی راکه بس کن 

برودرخانه ودست زنت گیر

شریفی - 08-08-1390