استغاثه
گفتن این شعر حسی به من القا کرد که حقیقتا استغاثه را با بغضی خاموش فریاد کردم . نمیدانم شاید شما هم چنین حسی دارید ...
تو ای ختم همه خوبان
سراسر عشق و آزادی
صدایم کن
به عصیان مبتلا گشتم
دعایم کن
دعایم کن
اگر من زنده در اکراه دنیایم
تو دستم گیر و با خود آشنایم کن
به مهرت مبتلایم کن
مرا چون کودکی معصوم
رها کن در بهشت خود
که آنجا عشق من تنها
شود پروانه ای کوچک
شفق را تا فلق باری
به تسخیر صبا گردان
و هر گمگشته را بوئی
زپیراهن جدا گردان
به امر نفس اماره
لبان لوده را لیسد
دهان عشوه های تن
و هر بیهوده بوسی را
کشد در قاف رویاها
هوسهای حریص من
خداوندا
تو پاکم کن
به زمزم های چشمانت
رهایم کن در آن کعبه
که هاجر را شتابان سر
به گرد خویش گرداندی
ببر ما را به آنجاها
که ایمن باشد از دنیا
از این گرگ و از این دره
از این گستاخ پر نعره
به دور از بی قراری ها
به دور از اضطراب شهر
به آن ذهدان ببر ما را
که خون از ناف مادرها
ببخشاید تمام طول شریان را
خداوندا نگاهم کن
نگاهی در دعایم کن ...
مصلوب
این شعر تقدیم به همه عزیزانی که مرا وادار به شعر گفتن میکنند و از همیشه تا هنوز دستی در طبع من داشته اند ...
جه حسرتها جه هیهات و دریغی
هزاران وااسف ... ای وای دیدی !
دگر شعر از شرار خاطراتم
مرا شوقی نمی بخشاید ای دوست
کسی مانند زالو ذهن من را
به آرامی شکافد زیر این پوست
نه خواب از خبط خاطر میکنم سیر
نه شعر از شوق نجما میکشد تیر
نه با این ناتوانی های پی در پی
شوم با ذبح عزرائیل درگیر
فقط عاطل میان کهنه کاغذهای پاره
شدم مصلوب این دنیای دلگیر
فقط در وقت رویا یوغ بختک
کشد در خواب من گلبانگ شبگیر
فقط باریکتر از مو گردنم را
ببخشایم به ناز شصت شمشیر
خداوندا نمی دانم مکافات چه خبطی
چنین جلف و جسور و بی مروت
به میخ انزوایم کرده زنجیر !
خداوندا
خداوندا
خداوندا
رهایم کن
رهایم کن
رهایم کن
... از این احساس اکبیر