لیلای غمگین

تقدیم به لیلائی که در جنونهایم ریشه دوانده

قلم را بی رمق کرده

به بغض نابهنگامش

و ره بندد به شعر من

که ( نت وانم ) غزل ریزم 

تورا غمگین که می بینم

و چون گریان تورا بیند

بریزد بر شعف هایم

گلاب زهر خود دنیا

شرنگی زان هلاهل ها

به جام  شهد شیرینم

تورا غمگین که می بینم

به این تاریکی مطلق

به گرد شمع اخترها

چه کورانی شده امشب

ودیگر هیچ  پروانه

نگردد گرد پروینم

تورا غمگین که می بینم

به زردی های دلتنگی

میان باغ سرخ لاله ها دیگر

گلی پرپرتر از موی تو می چینم

تورا غمگین که می بینم

گر از معصوم چشمانت

بیفتد شبنم اشکی

که از گلبرگ هر مژگان

ز هر میلی زند سیلی ! بخدا لیلی

                          حیف چشمان تو نیست !

                                             حیف کندوی عسل دار تو نیست !

به خدا لیلا جان میترسم

ترسم این دنیا 

ترسم این خون آشام

ترسم این بدمست

ترسم این قحبه ی قداره به دست

چیره گردد به تو ای کودک روئیاهایم

...

دورشو از تاریکی 

بازکن پنجره بر رقص پرستوها

بشکن قفست را

بگذار باد بلیسد نفست را

شاد شو شاد

مثل یک دختر بازیگوش 

گیس خود را بده بر باد

مثل یک پروانه 

مثل یک قاصدک از لذت آزادگیت

حظ کن