غزل بی نیازی و لیموی نارس
وقتیکه زمین و کائنات اینهمه دلبری میکنند چرا باید منت این معشوقه های مجازی و یک سر و هزار سودا را بکشیم . در واقع قلبها مقدس تر از آنند که بازیچه شوند . این غزل را فی البداهه سروده ام و تقدیم به عزیزانی میکنم که برا ی عزیزانشان ایجاد آرامش میکنند .
خدا را با طبیعت می ستایم
که گر ریزد مرا ازاو بریزد ...
چرا منت کشم حورو پری را
به باد دلکشی دلجوبریزد ...
اگر قحطی رسد یک جرعه مارا
شراب ارغوان ازجو بریزد ...
همین مه بامحبتهای ویژه
چوماه صورت خود رو بریزد ...
اگر آن بی وفا چشمک نبخشید
ستاره باصفایش سو بریزد ...
برای آنکه سرمستم کند بو
چه عطر نارسی لیمو بریزد ...
وگندمزار با انبوه زردش
به دوش خاک من گیسو بریزد ...
نگاه ومعنی معصوم آنرا
به واپس چشمکی آهو بریزد...
اشارت براشارت موج ودریا
به دلخواه رضا ابرو بریزد ...
وزنبورک مرا گلبوسه ای سرخ
به طعم وغلظت کندو بریزد ...
کجا باشد نیاز من به معشوق
گرین رحمت مرا هرسو بریزد...
......................................
صفای یادتو لیموی نارس تو عطر آشنا شببوی دلکش
هنوز اینجا هوایت تازه تازه س بهارمطمئن مه روی مه وش.
جفای عشق من
پس از آندم که رفتی از بر من
قنات ذوق من خشکید دختر
وشب درامتداد مغربی تار
نشسته باپلاس تیره گونش
به رویای سپید وناز دفتر
وشدآواره ی هر کوی وبرزن
قلم را واژگون قهری به دامن
کجا امروز من را میفروشی
کجا حالای من را میدهی پر
توبودی آشنای من چراپس
به دوراز من تو درآن ناکجائی
تو فهم طبع من بودی ولی حیف
شدی مفهوم زن در بی وفائی
پس از آندم که رفتی از کنارم
به ترفندی جدا شد راه ما هم
و ما چون ناخدا گم کرده راهی
کشیدیم پشت هر بیگانه ای صف
تو رفتی در پی ویرانه عشقت
و من هم رفتم از کف
ترانه ی پائیز
ازمذاب ریگزارو طعنه ی تفتان او
حیرتی آمد خلاء رابرجبین
لخته لخته درافق شد آفتاب
طی شداز تبخیرتابستان زمین
***
ماه ازتشویش شهریور گذشت
ابرشدآبستن از تاثیر مهر
باد بابوی مسیح آمد به شهر
بوی پائیزو سرودو شورو شعر
***
ذره ذره زیر غربال فصول
جنبش زردی به چشم آیدمرا
رنگ مات ازجنگل شعرم پرید
شدخزان برخیزران صورت نما
***
خش خش نابی که میرقصدبه باغ
مثل پژواک پرستو زیباست
مثل آونگ خداگونه ی شعر
مثل فریاد غزل گو رویاست
***
رقص خشک شاخه ها
رنگ نیل آسمان
انتحار برگ و باد
تحفه ی رنگین کمان....
پائیزتان مسرور