حیف شعر

 هرکه خوش باهرکه میباشد شود

هرکه با هرکس که مینوشد    بنوشد 

هرکه هرکس را که میبوسد     ببوسد 

حرص ما ازاین مقوله گر نمیگیرددگر 

من ازان حرصم بگیرد  شعرمن  اندیشه واحساس من 

حیف گردداین وسط 

حیف ازان شهوت که من 

دروقت ارضای قلم 

بربکارتهای دفتر میچکاندم...حیف ازان جوهر 

پس هرکه باهرکس که میرقصد   برقصد 

حیف خط...حیف شعرو حیف احساس و غزل

رویا آرا

برای نازنین دخترم لیلی کوچولو که خیلی دور شد ... 

 چیستی ؟  کیستی ؟ ...... نیستی !؟  

فکری  شده ای  فکر  و  فقط  فکر  

کابوسی  

 به خیال آرائی    تو فقط روئیایی ! 

دل من تنگ شده   تو چه هستی که نمی دانی    

مردم از بسکه شدم دلواپس 

دیگر ریاضت کش غمهای تو بودن چه صفائی دارد  

دیگر این دلتنگی به چه می ارزد  

واقعاً دل چه بهائی دارد 

نه عزیزی    نه نسیمی    نه ازآن پیرهن آید بویی  

چهره در چهره ی هر کس که بدوزم   

بوی رفتار تو می آید گوئی 

پیچ در پیچ گره در گره افتاده  

نازنینم من دگر خسته شدم      پیرم   

من به اندازه موهای تو درگیرم    

مردم از بسکه شدم دلواپس   

کاروان رفته     ساربان مرده     آخرین چاوش خودرابوفی    

در شب خونین غریبانم خوانده 

همه رفتند آری  باد سرخی همه ام را برده 

فقط این عادت اکبیر که در فکر تو باشم مانده  

تو چه هستی که نمی دانی   

تو کجائی که نمی بینی   

نیستی 

کم پیدائی  

نو کجائی که نمی آیی

از شاملو

هرگزکسی اینگونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زنده گی نشستم !

کوه بانخستین سنگ آغاز میشود  وانسان با نخستین درد... 

درمن زندانی ستمگری بود که به آواز زنجیرش خو نمیکرد ..من بانخستین نگاه تو آغاز شدم . 

                                          احمدشاملو