بهار 92
بیائیدو بنوشید برقصید
بهارآمد بهارآمد کجائید
شماکه مست و عاشق بودوهستید
اگرمستیدو عاشق پس شمائید
.........................................................................................................
.........................................................................................................
بالاخره شکوفه جرات شکفتن یافت..........وسبزه به نیابت ازرنگها پوست انداخت..........آری فصل اول با رستن سبزش نگاه زردمان را نهیب زد
بیائید به رسمی واپسین برای خود وعزیزانمان دعا کنیم وهمچنین آرزوهائی نیک.....
شبی برنامه ای راجع به خشک شدن دریاچه ارومیه دیدم باور کنید قلبم شکست....نازنین آهوئی را دیدم که بانگاهی نزاز وتشنه نعش نمکها راپارو میکرد باپلکهای معصومش آه میکشید...آری آهو تشنه شده بود درسراب بخارهای نمک وازچشمانش خون میبارید وبسیاری موجودات تلف شدند درحریق حشیشش........................
بیائید آرزو کنیم سال آینده این دریاچه آب بگیرد سیراب گردد تاهمچین نگاههائی قلبمان را نرنجاند.....................................................همچنین آرزوی صلح وآرامش کنیم برای تمام همنوعانمان درسرتاسرجهان.............بیائید بی هیچ عداوتی عشق بکاریم..دوست ویار همدیگرباشیم درحادثه ها وبیماری............قلبی را نشکنیم تا قلبمان را نشکنند بی بهانه.. آزاد آزادباشیم بی هیچ حق النفس وناسی..............................دوستان عزیزمن امیدوارم سال جدید سالی بهتر ازپارسالتان باشد خصوصاشمادوست عزیز که لطف کردی این مطلب و خوندی...عزیز سالت پربزکت....................
غزلک
دل از این زندگی هیهات بگذر
ازین سلول بی رویات بگذر
ازین آشفته رویاهای تلخی
که تاول بسته بر تنهات بگذر
مگیر دامان این دایه که سردست
زمادر مهربونترهات بگذر
تاسف از چنین مجنونهایی
که لیلی ش گفته از لیلات بگذر
شریفا آن فلانی رفته از کف
تو هم از مهر بی معنات بگذر
دوستان عزیزمن...منظورمن ازین طعنه ها درشعرم کس خاصی نیسته ..این فقط ناله های من از روزگار غداره ... قلم من اگرکه باعث رنجشی بشه همان بهتر که ننویسم
غزل رنجش
آن قدر رنجیده ام کز خاطرم رفتند همه
میروم جائی که فارغ گردم از این همهمه
شاعری اینجا شکسته زیر آوار غمش
مردمی آنسوترک در عیش و نوش و هلهله
اینهمه سا زش چه سود با آنهمه بی معرفت
من بریدم خسته ام گفتم خدایا بسمه
گفتمش ای زندگی بسه بریدم خسته ام
روز و شب ورد منو تکرار من این زمزمه
گوشه ای رفتم گزیدم خلوتی بکر و سپید
دورم از آن اجتماع آن مردم بی عاطفه
دفترم این نازنین معشوقه ام لبریز حس
بهترین محبوبه ام اینجا کنار دستمه
بغض فروردین من کی گر بگیرد بعد ازین
کو چکامه تا چمد با این چکاوک چلچله
آخر ای شاعر چرا اینگونه ناله می کنی
شکوه از عالم مکن عالم خودش خونین دله
ای شریفی آه تو افتاده بر بنیان دهر
آخرش با زلزله پایان رسد این سلسله
تقدیم به نازنین شاعره ای که پس از فرسنگها فاصله هنوز اشعار مرا رصد میکند