Lili
غزل لیلی را با عشق و احترام ، تقدیم میکنم به کوچولوی شوخ و شنگ شعرم ... ( لی لی ) و مادر مهربانش .
چه گویم اززبان الکن خویش
به تمجید ازرخ زیبای لیلی
شقایق های وحشی باطراوت
سحردرسجده ازسیمای لیلی
برقصدعالمی باشورواحساس
به مستی از دم صهبای لیلی
گل گیلاس وزردآلوی تازه
شکوفا گشته بر لپ های لیلی
ربایدلاله ازلفافه هایش
گل نیلوفرلب های لیلی
دلابالابلندی رانظرکن
بلندبرآسمان بالای لیلی
تمام کهکشان باراه شیری
خدابخشیده برمینای لیلی
نزایدمادرگیتی بدین رو
نیارد بر زمین همتای لیلی
زمانه درشگفت ازشورچشمش
جهان درشهرت شهلای لیلی
هزاران همچو من مجنون عاشق
به داغ حسرت لیلای لیلی
فقط آن مردصحراگرد بی سامان
بدانددرجهان معنای لیلی
تمام خوشگلان یکجا بسوزان
بگولیلی بگو سیمای لیلی
اگرچه عشق واحساس وغزل را
بریختم باسخاوت پای لیلی
ولی روزی رودبرقصدقیسش
به قاف آرزو عنقای لیلی
شریفی هم به حسرت دائم الدم
بگوید وای لیلی وای لیلی
دگرمعشوقه بازیها مرابس
فقط ناله کنم ازنای لیلی
شریفی 12-08-1390
روزگارا
تقدیم به خودش
روزگارا بس کن ودیگرپریشانم مکن
اینهمه درگیرخویش ازخودگریزانم مکن
منکه بابوی بهارأرمنی باشم غریب
خواهشأ خوارخزان أرمنستانم مکن
آشنا بگذار دست رد زندبرسینه أم
مرحمت فرموده محتاج غریبانم مکن
گرمرادازآتش زرتشت حاصل نایدم
لطف زرتشتی میان خرمنستانم مکن
سرو مارا کی ثمرریزدازآن بالابه زیر
بی ثمر پا درپی سروخرامانم مکن
منکه هرشب سوزم ازاین زمهریرلرزه ها
لطف کن دیگررها دراین زمستانم مکن
منکه طنازی کنم مرگ معلق رابه شوق
گواجل کی نازنین عزم عزیزانم مکن
جان من درهجریاردیگران گرشدتلف
بی جهت جانم دگر درگیرهجرانم مکن
من شریفی لطف والطاف تورادارم هنوز
روزگاراالتفاتی کن پشیمانم مکن
شریفی 09-8-1390
دامنی از زن
مراإمشب دمی بردامنت گیر
تواین تن خسته را درمأمنت گیر
سرم درآتشی مانندکوره ست
ازین کوره برون بردامنت گیر
اگردامن نمیبخشی برآتش
ببخشم برلحد یابرتنت گیر
نثارم کن بغلهای محبت
مرا دربستری ازخفتنت گیر
مراچون بادصهبا درپگاهان
برآن انبوه موی خرمنت گیر
چه شوقی دارم ازشیرین زبانان
تونامم برزبان الکنت گیر
زشوق روی توآواره گشتم
به آغوشی مراازبرزنت گیر
من این دستی که دائم برجبین ست
گلوبندش کنم توگردنت گیر
ببخشایم وجودم رابه شمعی
تو هم پروانه ازپیراهنت گیر
طلائی خسته أم درسینه ی خاک
مرا درقاب چشم رهزنت گیر
تو آرامش که وقف آسمانست
درآغوشی چو من ازمردنت گیر
تمام طول این تنهائیم را
به روی شانه های شیونت گیر
همه گویندشریفی راکه بس کن
برودرخانه ودست زنت گیر
شریفی - 08-08-1390