غزل رنجش
آن قدر رنجیده ام کز خاطرم رفتند همه
میروم جائی که فارغ گردم از این همهمه
شاعری اینجا شکسته زیر آوار غمش
مردمی آنسوترک در عیش و نوش و هلهله
اینهمه سا زش چه سود با آنهمه بی معرفت
من بریدم خسته ام گفتم خدایا بسمه
گفتمش ای زندگی بسه بریدم خسته ام
روز و شب ورد منو تکرار من این زمزمه
گوشه ای رفتم گزیدم خلوتی بکر و سپید
دورم از آن اجتماع آن مردم بی عاطفه
دفترم این نازنین معشوقه ام لبریز حس
بهترین محبوبه ام اینجا کنار دستمه
بغض فروردین من کی گر بگیرد بعد ازین
کو چکامه تا چمد با این چکاوک چلچله
آخر ای شاعر چرا اینگونه ناله می کنی
شکوه از عالم مکن عالم خودش خونین دله
ای شریفی آه تو افتاده بر بنیان دهر
آخرش با زلزله پایان رسد این سلسله
تقدیم به نازنین شاعره ای که پس از فرسنگها فاصله هنوز اشعار مرا رصد میکند
حیف شعر
هرکه خوش باهرکه میباشد شود
هرکه با هرکس که مینوشد بنوشد
هرکه هرکس را که میبوسد ببوسد
حرص ما ازاین مقوله گر نمیگیرددگر
من ازان حرصم بگیرد شعرمن اندیشه واحساس من
حیف گردداین وسط
حیف ازان شهوت که من
دروقت ارضای قلم
بربکارتهای دفتر میچکاندم...حیف ازان جوهر
پس هرکه باهرکس که میرقصد برقصد
حیف خط...حیف شعرو حیف احساس و غزل
رویا آرا
برای نازنین دخترم لیلی کوچولو که خیلی دور شد ...
چیستی ؟ کیستی ؟ ...... نیستی !؟
فکری شده ای فکر و فقط فکر
کابوسی
به خیال آرائی تو فقط روئیایی !
دل من تنگ شده تو چه هستی که نمی دانی
مردم از بسکه شدم دلواپس
دیگر ریاضت کش غمهای تو بودن چه صفائی دارد
دیگر این دلتنگی به چه می ارزد
واقعاً دل چه بهائی دارد
نه عزیزی نه نسیمی نه ازآن پیرهن آید بویی
چهره در چهره ی هر کس که بدوزم
بوی رفتار تو می آید گوئی
پیچ در پیچ گره در گره افتاده
نازنینم من دگر خسته شدم پیرم
من به اندازه موهای تو درگیرم
مردم از بسکه شدم دلواپس
کاروان رفته ساربان مرده آخرین چاوش خودرابوفی
در شب خونین غریبانم خوانده
همه رفتند آری باد سرخی همه ام را برده
فقط این عادت اکبیر که در فکر تو باشم مانده
تو چه هستی که نمی دانی
تو کجائی که نمی بینی
نیستی
کم پیدائی
نو کجائی که نمی آیی